Eind jaren tachtig had ik een tijdelijk baantje. Ik werd, samen met een paar andere Wageningse studenten, uitgezonden om een vuilstortplaats aan te leggen in de directe nabijheid van het Noordzeekanaal. Het was een enorm weiland van, misschien, een kilometer bij een halve kilometer. Als we ‘s-morgens aankwamen stoven de fazanten links en rechts voor ons busje weg. We logeerden in een goedkoop hotel in Wijk aan Zee, verdienden ongeveer tien gulden per uur en kregen dagelijks vijfentwintig gulden om van te eten en goedkope whisky’s te drinken (Ballantine’s), onder het genot waarvan wij the people, the world and the universe bespraken.

We moesten in de breedte van het, met een aarden wal omsloten en van rechte geulen voorziene weiland lange stroken zwart kunststof uitrollen en vervolgens aan elkaar lassen. Dat lassen deden we met een speciaal laswagentje, en wel op zo’n manier dat er een luchtbaan in de las terecht kwam. In die luchtbaan moest de opgevoerde druk enige tijd in stand kunnen blijven, ten teken dat er geen lekkages in de las zaten. Zo’n las duurde wel een uur. Het was de bedoeling dat het gehele weiland zodoende werd bedekt met een ondoordringbare laag kunststof.

Een van mijn collega-uitzendkrachten die al ruim in de dertig was, een niet-westerse socioloog wiens carrière maar niet van de grond kwam, opende op zeker moment zijn mond, terwijl we samen ieder een laswagentje traag voortduwden, midden in de nietigmakende weidsheid van het gaandeweg geplastificeerde Noord-Hollandse landschap, met op de achtergrond een reusachtig cruiseschip dat magistraal door de weilanden schoof, en hij citeerde vloeiend de compromisloze openingswoorden van de roman A Bend in the River:

The world is what it is; men who are nothing, who allow themselves to become nothing, have no place in it.

De romanschrijver is V.S. Naipaul. Naipaul’s biograaf, Patrick French, heeft er de titel van zijn biografie aan ontleend.