Gisteravond, 31 januari 2018, was in Theater De Boerderij in Huizen de prijsuitreiking van de poëzie-vertaalwedstrijd die werd georganiseerd door de Stichting Kunst en Cultuur Huizen en de Bibliotheek Huizen-Laren-Blaricum. Ik won de derde prijs.

Het te vertalen gedicht was van de Amerikaanse dichter Anne Sexton (1928-1974) en heeft als titel: The Truth the Dead Know. Het gedicht was opgedragen ter nagedachtenis aan haar ouders die in 1959 kort na elkaar waren overleden. In het gedicht komt de maand ‘juni’ voor, wat de maand is waarin haar vader overleed, ruim drie maanden na de dood van haar moeder.

Anne Sexton wordt gerekend tot de schrijvers van Confessional Poetry, samen met Robert Lowell, Sylvia Plath, John Berryman, Allen Ginsberg, and W. D. Snodgrass.

In deze opname leest Sexton zelf haar gedicht voor. Ze klinkt alsof ze een glaasje te veel op heeft, een indruk die kennelijk door anderen gedeeld wordt: Maartje van Weegen, die de avond presenteerde, bracht het ook ter sprake.

Het was een onderhoudende avond waarin een poëzie- en muziekquiz werd gehouden (ik had maar drie van de tien vragen goed), een Huizense cultuurprijs werd uitgereikt, en waar de muziek werd verzorgd – heel mooi – door de zangeres Lizzy Ossevoort en de pianist Stefan Bos.

De prijzen voor de vertaalwedstrijd werden uitgereikt door Mevr. Joan de Zwart-Bloch, burgemeester van Blaricum.

De eerste prijs werd gewonnen door Wim Dashorst, de man die de prijs ook vorig jaar had gewonnen. De vertalingen van alle prijswinnaars en het juryrapport kunt u hier nalezen.

De passage in het juryrapport die op mijn vertaling betrekking heeft, luidt:

Deze inzender dankt zijn prijs aan de compacte stijl, goed lopende en ritmisch verantwoorde regels die op een natuurlijke manier rijmen (d.w.z. zonder rijmdwang).

Vertaling:

De waarheid van de doden

Voor mijn moeder (geboren mrt. 1902 – overleden mrt. 1959)
en mijn vader (geboren febr. 1900 – overleden juni 1959)

Klaar, zeg ik, en ‘k loop de kerk uit;
de stijve grafprocessie weiger ik te gaan,
de dodenkoets wordt toch wel uitgeluid.
Het is juni – Alle moed is mij vergaan.

We rijden naar de Kaap. Ik herschik
mezelf, terwijl de zon uitgutst op het strand,
de zee aanrolt als een ijzeren poort, en ik
jouw hand voel. Sterven doen ze in een ander land.

Lieveling, de wind jaagt ons op als stenen
door schuimkoppig water, en als ik je tegen
mij aan voel, is ons voelen één. Niemand is alleen, en
voor dit, voor zoiets, zou je een moord plegen.

En de doden dan? Ze varen ongeschoeid in hun kist,
als stenen; zelfs als de zee ophield met bewegen,
zouden zij versteender zijn. Ze weigeren beslist –
keel, oog en vingerkoot – alle heil en zegen.

Origineel:

The Truth the Dead Know

For my Mother, born March 1902, died March 1959
and my Father, born February 1900, died June 1959

Gone, I say and walk from church,
refusing the stiff procession to the grave,
letting the dead ride alone in the hearse.
It is June. I am tired of being brave.

We drive to the Cape. I cultivate
myself where the sun gutters from the sky,
where the sea swings in like an iron gate
and we touch. In another country people die.

My darling, the wind falls in like stones
from the whitehearted water and when we touch
we enter touch entirely. No one’s alone.
Men kill for this, or for as much.

And what of the dead? They lie without shoes
in their stone boats. They are more like stone
than the sea would be if it stopped. They refuse
to be blessed, throat, eye and knucklebone.