William Blake (1757-1827) was een visonaire, romantische Engelse dichter en schilder. Hij was religieus, maar gekant tegen vormen van georganiseerde godsdienst, met name tegen de Anglicaanse kerk, de Church of England.

In het onderhavige gedicht wordt een Tuin der Lusten opgeroepen. De titel en het onderwerp verwijzen naar het Hooglied (hfdst. 6:2), een oud-testamentisch liefdeslied dat vol staat met erotische toespelingen. Indirect verwijzen ze ook naar de Hof van Eden, de paradijstuin, waarin voorafgaand aan de zondeval nog geen schaamte bestond.

In dit gedicht wordt de gestrengheid van de georganiseerde godsdienst tegenover de als zuiver beschouwde erotiek geplaatst.

——————————————————————————————————————————-

Vertaling:

De Tuin der Lusten

Ik ging naar de Tuin der Lusten,
En zag wat er vroeger nooit was:
Een Kerkje, gebouwd in het midden,
Waar ik toen speelde als kind op het gras.

En de poort van de Kerk was gesloten,
En “Gij zult niet” kon je zien op de deur;
Dus ik ging naar de Tuin der Lusten,
Naar de bloemen, hun lieflijke geur.

En ik zag dat die vol was met graven,
En met zerken, waar een bloemperk moest zijn:
En Priesters die paden in zwarte gewaden betraden,
En mijn vreugde & verlangen met distels bedwongen.

Origineel:

The Garden of Love

I went to the Garden of Love,
And saw what I never had seen:
A Chapel was built in the midst,
Where I used to play on the green.

And the gates of this Chapel were shut,
And Thou shalt not. writ over the door;
So I turn’d to the Garden of Love,
That so many sweet flowers bore.

And I saw it was filled with graves,
And tomb-stones where flowers should be:
And Priests in black gowns, were walking their rounds,
And binding with briars, my joys & desires.