R.S. Thomas
Ronald Stuart Thomas was een Welshe dichter-dominee die in het Engels schreef en getrouwd was met de fijnzinnige schilder Mildred Eldridge. Hij had samen met zijn vrouw één zoon.
Thomas was een man die het moderne leven voor een groot deel beschouwde als een dwaling, als een miskenning van het centrale levensthema, als minachting voor datgene waar het werkelijk op aan kwam, namelijk het volgen van het liefdegebod en het met aandacht en verwondering opgaan in de ongelooflijke rijkdom van al het geschapene. Hij preekte en gedroeg zich heel onalledaags, en hij ontpopte zich ook wel eens als een fanatieke Welshe nationalist.
Ik vermoed sterk dat de neiging binnen delen van de Nederlandse christenheid om zich conservatief te noemen, samenhangt met de afkeer van de moderniteit die ook voor R.S. Thomas zo opvallend aanwezig was.
Een goede introductie tot deze dichter wordt gevormd door deze bespreking van zijn biografie: A Man out of Time, door Theodore Dalrymple, niet toevallig ook zelf een uitgesproken conservatief.
Zo geformuleerd zullen veel mensen misschien denken dat ze zijn werk met een gerust hart ongelezen kunnen laten, maar dan zouden ze zichzelf toch te kort doen. Vergeleken met zijn gedichten doet veel moderne poëzie aan als “triviale gekkigheid” (footling whimsy), zei Kingsley Amis, en John Betjeman meende dat Thomas nog gelezen zou worden lang nadat zijn eigen werk al in de vergetelheid zou zijn verzonken.
Het onderhavige gedicht behandelt het centrale thema van Thomas expliciet.
Het is een betrekkelijk vrij gedicht, modern van vorm, vol ingehouden spot, en met een zware, het gehele gedicht doortrekkende ernst.
The lips of time zijn misschien een stille verwijzing naar het gedicht The force that through the green fuse drives the flower (1934) van Dylan Thomas:
The lips of time leech to the fountain head;
Love drips and gathers, but the fallen blood
Shall calm her sores.
Bron van het gedicht: R.S. Thomas, Counterpoint – A.D. p. 44, Bloodaxe Books 1990.
Vertaling:
Toen te leven
Toen te leven
was beseffen hoe onmisbaar
het gebed was, hoe onmogelijk.Geweldig werk deden ze, de filosofen,
de vloer aanvegend met verklaringen
waarin niemand ooit geloofde.We dreven weg in de ruimte-
tijd, vasthoudend aan het voorgoed
onbereikbare dat we hadden achtergelaten.Tersluiks wegkijkend, repeteerden we
de smoesjes voor de tekortkomingen
van het rijk der liefde.Omsingeld als we waren door
wetenschappelijke wegwijzers, snikten we
vergeefs dat we het spoor bijster waren.We zijn er nog. Welke band
heeft voortbestaan met
zin en betekenis? Het antwoord was ooithet lied van het gebeente op de lippen
van de tijd. Beide laten we nu
tot as vergaan in het crematorium van de geest.
Origineel:
To be alive then
To be alive then
was to be aware how necessary
prayer was and impossible.The philosophers had done
their work well, demolishing
proofs we never believed in.We were drifting in space –
time, in touch with what we had
left and could not return to.We rehearsed the excuses
for the deficiencies of love’s
kingdom, avoiding our eyebeams.Beset, as we were,
with science’s signposts, we whimpered
to no purpose that we were lost.We are here still. What
is survival’s relationship
with meaning? The answer oncewas the bone’s music at the lips
of time. We are incinerating
them both now in the mind’s crematorium.
The Hidden Law 
I have only recently discovered R.S. Thomas. A very strange man, with very limited scientific understanding (he thought the phases of the moon were caused by it passing throgh Earth’s shadow, ‘The Moon in Lleyn’; he thought being in orbit meant you were beyond the reach of gravity, ‘Brother’), and a dislike of machinery. But his psychological understanding was very nice, in all the poems of the people of the Welsh countryside.
LikeLike
He was a strange man, it’s true, but I doubt that he had “limited scientific understanding”. He emphasized the awful consequences of a materialistic worldview, and he was keen on metaphor, but he knew full well the importance and scope of scientific research.
LikeLike