Christian Wiman (1966 – ) is een Amerikaans dichter. Hij werd geboren in Texas. Wiman lijdt aan een betrekkelijk zeldzame vorm van beenmergkanker. Zijn boek My Bright Abyss: Meditation of a Modern Believer, is in het Nederlands vertaald door Willem Jan Otten.

Stevo Akkerman schreef in het dagblad Trouw een sympathieke column over dit boek. Willem Jan Otten schreef een verhelderend essay in Trouw.

Wiman is, anders dan sommige andere schrijvers met een christelijke overtuiging, zeker geen kwezel.

In dit gedicht wordt het invallen van de duisternis beschreven. De dichter verbindt daaraan – uiteraard – bespiegelingen.

In de eerste strofe doen schaduwen hun intrede, met een zeer fraaie herhaling van ‘house’ en ‘shape’. Dit neemt zelfs de vorm aan van rime riche (een rijmwoord dat wordt herhaald). Herhalingen zijn sowieso van bijzonder belang in dit gedicht: house/shape/things.

In de tweede strofe wordt opgeroepen wat er daadwerkelijk gebeurt als de duisternis acte de présence geeft.

De derde strofe beschrijft hoe de duisternis te werk gaat: eerst het inwendige, dan de rest.

De vierde strofe is een teken van triomf: de duisternis produceert juichende kinderen.

Geluidsopname

Vertaling:

Het wordt donker

Een schaduw in de vorm van een huis
glijdt tevoorschijn uit een huis
en verliest zijn vorm op het gras.

Bomen zoeken elkaar
als de stervende wind in hun binnenste verstilt.

Het wordt eerst donker binnenin de dingen;
en ’t gaat nog door nadat de dingen zijn verdwenen.

Zorgeloos op blote voeten achterin de tuin
worden kinderen één met hun gegil.

Origineel:

Darkness Starts

A shadow in the shape of a house
slides out of a house
and loses its shape on the lawn.

Trees seek each other
as the wind within them dies.

Darkness starts inside of things
but keeps on going when the things are gone.

Barefoot careless in the farthest parts of the yard
children become their cries.