Liter 83, jrg. 19, september 2016

R.S. Thomas heeft een groot aantal gedichten geschreven die met wachten (‘waiting’) te maken hebben. Het begrip had een bijzondere betekenis voor hem, een betekenis die zeker christelijk is – wachten is onlosmakelijk verbonden met het gebed – maar die ook niet ver afligt van de waarde die Samuel Beckett eraan hechtte in zijn beroemde toneelstuk En attendat Godot (Waiting for Godot): wachten is onlosmakelijk verbonden met het leven.

Yeats is William Butler Yeats. Het gedicht kreeg aanvankelijk de titel Waiting en in een latere herdruk de titel Waiting for it.

Het is een afrekening met Yeatsiaanse retoriek, en het gedicht spreekt tevens zichzelf tegen door met een fraaie metafoor en een mooi ritme eigenlijk heel retorisch te eindigen.

Een goede analyse van het gedicht is gemaakt door William V. Davis in zijn boek Miraculous Simplicity – Miraculeuze eenvoud.¹, een rake karakteristiek van Thomas’ poëzie. Deze titel werd ontleend aan een lezing van R.S. Thomas aan Swansea University in 1963, waarin hij het begrip veel ruimer toepaste:²

Art is not simple, and yet about so much of the best, whether in painting, poetry or music, there is a kind of miraculous simplicity.

Pagina 66

Vertaling:

Afwachten

Yeats zei het. Ik genoot ervan
toen ik jong was:
er was tijd genoeg.

Vingers die branden, een hart
dat schroeit, een vieze smaak
in de mond, terwijl ik hem opnieuw

lees, maar dit keer zonder
vertrouwen. Welke raad
kan geschreven retoriek ons

geven? Spiegels kapot slaan,
een geest strak aankijken, trachten
zonder krukken te lopen

op de rand van een graf? De enige
welsprekendheid die je, nu het de kleine
geloofsuurtjes zijn, nog onder de knie

moet krijgen, is die van het
gebogen hoofd, de knielende
knie, in afwachting van

de eerste bloem, aan het eind
van een koude winter, die zich opent
aan de doornstruik van de geest.

Mijn vertaling is in iets gewijzigde vorm gepubliceerd in het christelijk literair tijdschrift Liter (nr. 83, jrg. 19, september 2016).

Origineel:

Waiting for it

Yeats said that. Young
I delighted in it:
there was time enough.

Fingers burned, heart
seared, a bad taste
in the mouth, I read him

again, but without trust
any more. What counsel
has the pen’s rhetoric

to impart? Break mirrors, stare
ghosts in the face, try
walking without crutches

at the grave’s edge? Now
in the small hours
of belief the one eloquence

to master is that
of the bowed head, the bent
knee, waiting, as at the end

of a hard winter
for one flower to open
on the mind’s tree of thorns.