Tanz der Gerippe. Illustratie in de Liber Chronicarum (1493) door Michael Wolgemut.

Amfibrachen:

De wereld koelt af

De wereld koelt af, maar ons hart hamert voort,
Voorlopig althans: een naargeestige stem
Weerklinkt in spelonken, ruïnes en wouden,
Soms krijsend of mompelend – altijd verward.
Het rare geluid komt vervaarlijk dichtbij,
Om dadelijk weer in een schim te verdwijnen.

Strak als een boom staat een man in het bos:
Een eenzame fiets leunt met dwarsgericht voorwiel
op een scheefstandig kruis – god wat moeten wij doen?
Wat is daar gebeurd? Misschien een verkrachting?
Of worden wij straks nog door vreemden vermoord?
Er zijn er die zeggen dat God niet bestaat.

De duivel, zegt Kousbroek, is non-existent;
Een vrouw kust mijn lippen, ik huil als een kind;
Een stormvlaag jaagt gierend door kreunende bomen;
De post brengt een afschrift met negatief saldo;
Maar weinigen zijn in staat te bedwingen
De drang van de wereld, de angst van het hart.

Een man zoekt een vrouw en een vrouw zoekt een man;
Hun harten zijn dartel, hun lichamen speels;
Een eenzame eekhoorn verstijft in de nacht,
Want kreten van wellust verlaten het huis.
…Is iemand in staat om mij te vertellen
Waarom hij zo bot werd, waarom zij zo bits?

Al wijten wij rampspoed aan spoken of trollen,
Al brengen wij vloekend een vijand ten val,
Al kussen wij vurig begeerlijke vrouwen,
Al zoeken wij waarheid en vinden wij goud,
Wij dansen en springen en kletsen als gekken,
Op de Rand van ons Graf en Op Weg naar de Dood.