Op het sociale medium BlueSky werd ik op 31 december 2024 via Jacobine SDJ attent gemaakt op een gedicht van Maggie Smith: Rain, New Year’s Eve. Jacobine had me daarvoor ook al geattendeerd op Maggie Smith’s Good Bones – Een prima skelet – waarvan ik gisteren al een vertaling had geplaatst.

Maggie Smith (1977-) is een Amerikaanse dichter, schrijver en redacteur. (Er was ook een beroemde Britse actrice met die naam, maar die is in 2024 overleden.)

Smith werd in 1977 geboren in Columbus, Ohio, en studeerde af met een Master in Fine Arts aan Ohio State University. Ze is freelance redacteur, docent en schrijver. Ze heeft drie poëziebundels gepubliceerd, een paar ‘chapbooks’, een essaybundel en een ‘memoir’ – wat in dit geval zeggen wil een boek waarin ze de scheiding met haar voormalige echtgenoot en de vader van haar twee kinderen beschrijft en verwerkt. De titel van dat laatste boek luidt: You Could Make This Place Beautiful, wat de slotzin is van haar beroemdste gedicht Good Bones. Ze ontving een groot aantal prijzen voor haar creatieve werk.

Het vertaalde gedicht – Rain, New Year’s Eve – is een moedergedicht in de edelste zin van dat woord. De hoofdpersoon probeert van de wereld te houden, zoals ze van haar soms woeste, soms lieve, soms vieze zoontje houdt, ook als de wereld haar teleurstelt, ook als die wereld koud en druilerig is, zoals zo vaak bij een jaarwisseling.

Het gedicht is opgebouwd uit tweeregelige strofen zonder rijm, met een mooi ritme en een fraaie slotstrofe die verwijst naar de openingsstrofe.

Ik heb het gedicht overgenomen van BlueSky – Maggie Smith postte het zelf op 31 december 2024, met de volgende toelichting:

It’s NYE & raining here. I wrote this poem in 2013, so the five-year-old is now sixteen.

Even when it’s hard to love the world unconditionally, and it’s never not hard, here’s to imagining what might be possible and what we can make so.

Love from here on a rainy Tuesday.

---

Geluidsopname

---

Vertaling

Regen, oudejaarsavond

De regen is een kapotte piano
die dezelfde noot speelt – steeds, steeds weer.

Dat zei mijn kind van vijf.
Nu al weet ze dat houden van de wereld

betekent van gewiebel houden
waar niks tegen helpt, geknars dat je niet kunt

weg-oliën – de stukken aan elkaar geflanst
met touw en kauwgom als in MacGyver.

Laat me houden van die koude regentokkel.
Laat me houden van de wereld, zoals ik hou

van m’n zoontje, en niet alleen als hij
m’n wangen vasthoudt met plakhanden,

maar ook als hij, in het rond rauzend,
per ongeluk mijn lip laat bloeden.

Laat me van de wereld houden als een moeder.
Laat me zacht zijn als die me teleurstelt.

Laat me luisteren naar die ene regen-noot,
en daarin een beginnersliedje horen.

---

Origineel

Rain, New Year’s Eve

The rain is a broken piano,
playing the same note over and over.

My five-year-old said that.
Already she knows loving the world

means loving the wobbles
you can’t shim, the creaks you can’t

oil silent—the jerry-rigged parts,
MacGyvered with twine and chewing gum.

Let me love the cold rain’s plinking.
Let me love the world the way I love

my young son, not only when
he cups my face in his sticky hands,

but when, roughhousing,
he accidentally splits my lip.

Let me love the world like a mother.
Let me be tender when it lets me down.

Let me listen to the rain’s one note
and hear a beginner’s song.