Welvaart

Welvaart wordt soms voorgesteld als een aanjager van behoudzucht. De mens heeft het goed, en hij gaat vervolgens met zijn krent op het kapitaal zitten. Hij wil dat alles blijft zoals het is.

Nederland is een welvarend land. Toch stemde bijna de helft van de bevolking in 2023 (min of meer) pardoes op politieke stokebranden – één daarvan bereikte daarmee dat hij meteen de beschikking kreeg over veruit de grootste politieke partij in de Tweede Kamer. Dat is heel moeilijk te verklaren door de aandacht primair op ‘behoudzucht’ te richten.

De politieke turbulentie wordt vaak verklaard met de boosheid en ontgoocheling van ‘afgehaakten’, mensen die het gevoel hebben dat ze er niet meer toe doen, bijvoorbeeld omdat ze praktisch opgeleid zijn in plaats van theoretisch, omdat praatjesmakers overal mee wegkomen, omdat eerlijke, goedwillende burgers altijd de dupe zijn, omdat de MSM de wensen van het volk negeert, omdat ze in een regio wonen waar de politiek niet naar omziet, omdat ze weggedrukt worden uit de arbeidsmarkt door ‘immigranten’, omdat er geen betaalbare woningen zijn, omdat de Toeslagenaffaire heeft aangetoond dat de gehele overheid corrupt is, omdat de covid-vaccinatie een geregisseerd complot is, omdat de elite alleen aan zichzelf denkt, omdat juist dat waar de mensen zielsveel van houden niet meer mag van woke, omdat de linkse kerk nog net zo drammerig en intolerant is als in de jaren ‘70/’80, omdat alles in Den Haag wordt bedisseld in achterkamertjes, omdat alle politici leugenaars zijn.

Het merkwaardige is nu dat deze ‘afgehaakten’ het over het algemeen heel goed hebben, dat ze welvarend zijn.

Dat ze wakker liggen van het institutioneel racisme dat openbaar werd in het Toeslagenschandaal lijkt erg onwaarschijnlijk. Waarom zou je immers op een racistische partij stemmen als je daar wakker van ligt?

Het Nationaal Kiezersonderzoek liet bovendien duidelijk zien dat Eigen Volk Eerst de primaire bekommernis is van het electoraat van de stokebranden, en niet de opsomming die ik hierboven gaf. Het is onversneden, door-en-door bekrompen nationalisme dat hier de bazuin blaast.

Ik heb onlangs iemand naar de dokter gebracht. Die persoon heeft het goed, hij komt niets te kort, hij ziet nooit een immigrant, hij is feitelijk zelf een immigrant (hij is geboren in Indonesië, heeft daar tot zijn 17^e gewoond, en hij heeft in een Jappenkamp gezeten), hij heeft uitstekende woonruimte, hij is goed opgeleid, zijn kinderen zijn welvarend, zijn kleinkinderen gaat het goed. Nochtans heeft hij op een partij gestemd, de PVV, die de rechtsstaat wenst op te blazen, die de elites wil uitroeien, en die immigranten wil terugsturen naar hun land van herkomst. Hij laat zich informeren door de MSM: hij leest de Telegraaf.

Welvarende mensen zijn dus niet vanzelfsprekend behoudzuchtig. Dat kan een eerste, voorlopige conclusie zijn.

Behoudzucht

Maar wat is ‘behoudzucht’? Wat willen de mensen dat er behouden wordt? Ik geloof zeker dat mensen proberen hun kapitaal(tje), hun bezit, hun materiële levensmogelijkheden te beschermen. En ik denk ook dat ze daarin heel ver kunnen gaan, dat ze hun eigenbelang scherp in het oog hebben, en dat ze andermans belangen gemakkelijk schenden als ze daarmee kunnen wegkomen zonder al te veel schade op te lopen.

Maar zaken als de teloorgang van het onderwijs, het afnemen van lees- en cijfervaardigheid, de desinteresse voor Duits en Frans, het verdampen van topografische kennis, de onkunde over wat wetenschap is, het verschrompelen van een liberale, tolerante houding jegens andersdenkenden, lijkt de mensen helemaal niet te beroeren. Ook de cultuurhaat van de stokebranden laat de kiezers volkomen onverschillig. Als er al van behoudzucht sprake is, dan is die bepaald selectief.

God verdween uit Jorwerd, en misschien ligt dat allemaal aan de minkukels in Den Haag. Maar bestellen ze in de buitengewesten dan niet bij Amazon, CoolBlue en Bol.com? Het is toch ook veel handiger en goedkoper dan bij de lokale winkels waar ze nooit wat op voorraad hebben, waar alles veel duurder is, waar dezelfde zelfingenomen onbenul al jaren achter de kassa staat, of juist andersom: er staat altijd een halfwasje dat van toeten noch blazen weet?

En dan hebben we nog de secularisatie. De kerken zijn in zestig jaar tijd bijna volkomen leeggelopen, wat toch een duidelijk teken is dat de mensen niet al te zeer hechten aan de gedachte dat alles moet blijven zoals het is.

Erg behoudzuchtig zijn de mensen niet, als je de zaken in een wat groter verband beschouwt – dat kan een tweede, voorlopige conclusie zijn.

Roekeloosheid

Bovengenoemde stokebranden prediken allemaal een vorm van (neo)nationalisme: de grenzen moeten dicht voor immigranten en gelukszoekers, de EU is een hoogst twijfelachtig samenwerkingsverband met een faliekante federale doelstelling, oude eerbiedwaardige tradities als Zwarte Piet, midwinterblazen, 130 of 140 kilometer per uur op de snelweg, de kerstboom en een vuurwerkorgie met oudjaar, moeten te vuur en te zwaard worden verdedigd, en in de MSM moeten weer blanke gezinnetjes worden geportretteerd in plaats van allemaal baardige Turken, kroezige Marokkanen of Antillianen met dreadlocks. De rechtsstaat is ten slotte doorgeslagen in een meedogenloze bureaucratisering, het is hoog tijd voor kordaat optreden, daadkracht, een sterke man die het volk weet te representeren.

Als je goed kijkt naar deze merkwaardige opsomming, dan zie je dat het programma van de stokebranden eerder revolutionair is dan conservatief. Die twee begrippen zijn uiteraard relatief – ze veronderstellen een verleden en een context. Maar sinds de Tweede Wereldoorlog hebben de West-Europese landen een koers gevolgd die gedomineerd werd door internationale samenwerking, integratie, anti-racisme, dekolonisering, een streven naar een open samenleving, en die koers werd gekenmerkt doordat geschillen werden beslecht met diplomatie in plaats van wapengekletter.

Dat moet allemaal worden vernietigd – en daarmee zijn de stokebranden revolutionairen onder conservatieve vlag.

De stokebranden zijn bovendien dol op Poetin en Trump – doortrapte leugenaars, zoals iedereen zou kunnen weten – wat het heel moeilijk maakt om te geloven dat het electoraat van de stokebranden werkelijk wakker ligt van de vermeende leugens van Rutte (die overigens in het niet vallen bij de maffiabaas in het Kremlin en de would-be maffiabaas in Amerika).

De welvaart en stabiliteit die de naoorlogse West-Europese koers ons gebracht heeft, wordt door de stokebranden roekeloos op het spel gezet. Dat kan een derde, voorlopige conclusie zijn.

Verveling en balorigheid

De conclusies luiden dus: Welvaart jaagt geen behoudzucht aan, behoudzuchtig zijn de mensen sowieso niet, een roekeloos en onhistorisch ultranationalisme lijkt de wind in de zeilen te hebben gegeven aan de stokebranden.

Bij de oudtestamentische profeten is een terugkerend thema dat welvaart en genot de mensen blind maakt voor het goddelijk gebod, voor datgene waar het werkelijk om gaat.

Welvaart stimuleert geen behoudzucht, welvaart maakt verveeld, gemakzuchtig en balorig, waardoor zelfs datgene wat behoud verdient, roekeloos op het spel wordt gezet.