Daar was dan eindelijk die brief.
Het water stond in modderige kreken,
Terwijl de maan zich sprakeloos verhief.

De golven overspoelden het gerief.
Het schip bleef in de modder steken.
Daar was dan eindelijk die brief.

We zagen ook de kiekendief,
Die liet het zich aan niets ontbreken,
Terwijl een maan zich sprakeloos verhief.

De geest bleek weer een witte wief,
Met echte witte wievenstreken.
Daar was dan eindelijk die brief.

Geen otter werd ooit zo gegriefd,
Dat-ie wou wreken, of ten minste preken.
Er is een maan die zwijgend zich verhief.

De waarheid is niet altijd lief.
Wij maken zelden, maar wij kunnen breken.
Daar was dan eindelijk die brief,
Terwijl de maan zich sprakeloos verhief.

Geluidsopname

PS N.a.v. een leuke tweet over een madeliefje, schreef ik nog een extra terzine die zou kunnen worden ingevoegd voorafgaand aan het slotkwatrijn, en die als volgt luidt:

En nergens groeit de madelief;
Een sater wil graag distels kweken.
Daar was dan eindelijk die brief.