De dichter Wystan Hugh Auden (1907-1973) is een van de grootste twintigste-eeuwse dichters in het Engelse taalgebied. Hij stamde uit een anglicaans middle class milieu, studeerde in Oxford, werd al snel de centrale figuur van een groep dichters in de jaren dertig – Louis MacNeice, Stephen Spender, Christopher Isherwood, John Betjeman – was zich al vroeg bewust van zijn dichterlijke roeping, verdiepte zich in Freud in zijn beginjaren, in Marx in de jaren die erop volgden, en keerde op middelbare leeftijd terug naar het christelijk geloof.

De naam van deze website – The Hidden Law – is vernoemd naar een gedicht van Auden. Elders kunt u veel meer door mij vertaalde gedichten met hun origineel aantreffen.

Het hier door mij vertaalde gedicht is een jeu d’esprit, een grappig spel waarin de neiging om onze beweringen te voorzien van bepalingen als ‘best wel’ of ‘enigszins’ of ‘een beetje’ of ‘bijna’ of ‘ergens wel’ of ‘een stukje’, onderuit wordt gehaald.

Limbo is een aanduiding van het vagevuur, het voorgeborchte.

Ik heb een tijdje getobd over de vertaling van “A magic purse mistakes the legal tender”. Na een prettige gedachtewisseling op Twitter heb ik een vertaalkeuze gemaakt, met dank uiteraard aan de deelnemers.

Het gedicht heeft vier niet-rijmende strofen. Toch ervaar je het als een gebonden vers. Dat komt door de herhalingen, en de vrij strakke metrische vorm.

Het gedicht is opgenomen in W.H. Auden, Collected Poems, edited by Edward Mendelson, Vintage International, 1991.

Geluidsopname:

Vertaling:

Limbo-cultuur

De Limbo-stammen, volgens menige toerist,
Ze hebben veel, zo lijkt het, van ons weg;
Ze reinigen hun huizen best wel goed,
Hun klokken geven min of meer de juiste tijd,
Er zijn diners die soms niet echt onsmakelijk zijn:
Maar nooit zag iemand nog een Limbo-kind.

De taal die deze Limbo-stammen spreken
Bezit subtiele woorden, anders dan bij ons,
Om aan te geven dat, hoe weinig, of hoezeer
Iets al of niet, of net niet helemaal zo is,
Maar niks wat ook maar lijkt op Ja of Nee,
En Ik, Jij, Hij – persoonsaanduidingen ontbreken.

In de verhalen van de Limbo-stammen
stormen draak en ridder op elkander af,
Maar de rivaal wordt op een haar gemist,
De Ouwe Feeks mist net haar Jonge God,
Zij iets te vroeg, hij een minuut te laat,
Een toverbeurs vergist zich in de munt:

‘En dus’, luidt dan hun slotconclusie,
‘Het Prinsenpaar is toch nog haast getrouwd.’
Waar komt dan deze Limbo-trek vandaan,
Die afkeer van hetgeen exact is. Kan het zijn
Dat ieder Limbo-lid slechts van zichzelve houdt?
Want daarbij past – zoals u weet – net geen exactheid.

Origineel:

Limbo Culture

The tribes of Limbo, travellers report,
On first encounter seem much like ourselves;
They keep their houses practically clean,
Their watches round about a standard time,
They serve you almost appetising meals:
But no one says he saw a Limbo child.

The language spoken by the tribes of Limbo
Has many words far subtler than our own
To indicate how much, how little, something
Is pretty closely or not quite the case,
But none you could translate by Yes or No,
Nor do its pronouns distinguish between Persons.

In tales related by the tribes of Limbo,
Dragon and Knight set to with fang and sword
But miss their rival always by a hair’s-breadth,
Old Crone and Stripling pass a crucial point,
She seconds early and He seconds late,
A magic purse mistakes the legal tender:

‘And so,’ runs their concluding formula,
‘Prince and Princess are nearly married still.’
Why this concern, so marked in Limbo culture,
This love for inexactness? Could it be
A Limbo tribesman only loves himself?
For that, we know, cannot be done exactly.